شهادت زیدبن‌علی علیه‌السلام

زید در آن شدت غضبش، خدا را فراموش نمی‎کند. یک کلمه زیادتر از آن چیزی که یا جائز یا مستحب یا واجب است، نمی‎گوید.
مثلاً وقتی در جنگ بوده، یکی از آن خبیث‎های اموی، «نَالَ مِنْ فَاطِمَةَ سلام‌الله‌علیها» (توهین کرد به فاطمۀزهرا سلام‌الله‌علیها).
زید می‎گوید: «اَمَا فِیکُمْ اَحَدٌ یَغْضِبُ لِفَاطِمَةَ؟! اَمَا فِیکُمْ اَحَدٌ یَغْضِبُ لِرَسُولِ‎ اللهِ؟! اَمَا فِیکُمْ اَحَدٌ یَغْضِبُ لِلهِ؟!» (آیا در میان شما کسی نیست که به‎خاطر فاطمه سلام‌الله‌علیها غضب کند؟! آیا در میان شما کسی نیست که به‎خاطر رسول‌خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله غضب بکند؟! آیا در میان شما کسی نیست که به‎خاطر خدا غضب کند؟!).

مقصود اینکه کلماتشان و مقابله‎شان با دیگران با آن شدتِ امر [و سختی اوضاع] که تفکیک بین حلال و حرام در آنجا مشکل است، از حد شرع خارج نمی‎شود.

هشام ملعون، علاوه‎بر آن‎همه اهانت‎هایی که در مجلس خود به زید کرد، به زید می‎گوید: «برو، تو همانی که اهل کوفه می‎خواهند تو را خلیفه‎ات بکنند و حال‎آنکه تو پسر کنیز هستی و برای این کار قابلیت نداری».
زید گفت: «اگر خواستی جواب می‎گویم». گفت: «بگو». کأنّه [فکر می‎کرد] محال است این را جواب بگوید.
زید گفت: «اشرف خلایق، حضرت رسول صلوات‎الله‎علیه است که از اولاد اسماعیل است و اسماعیل پسر هاجر است که کنیز است». هشام ساکت شد.

بالأخره، مقصود اینکه اطلاع بر حال بالاترها [خیلی مفید است]. «انْظُرْ إِلَى مَنْ هُوَ دُونَكَ وَ لَا تَنْظُرْ إِلَى مَنْ هُوَ فَوْقَك‏» (به پایین‎تر از خود نظر کن و به بالاتر از خود نگاه مکن) در امور مادیه و دنیویه است، اما در امور آخرتی، برعکس است. آدم باید به سلمان، مقداد و به‎ همین زید‎بن‎علی‎بن‎الحسین و اصحاب حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام و همچنین به اصحاب ثابت از اهل بدر نگاه بکند. آدم در امور دینیه باید به بالاتر و در امور دنیویه باید به پایین‎ترها نگاه کند. پایین‎ترها را که می‎بیند، متسلی می‎شود [و آرامش می‎یابد] و می‎گوید: بابا، شاید این‎ها خیلی پیش خدا از ما مقرب‎ترند، ولی در امور مادی این‎طور بودند.

رحمت_واسعه، ص١٨٣ـ١٨۵

---

منبع :  مرکز تنظیم و نشر آثار آیت‌الله بهجت قدس‌سره